Tag Archives: ตะกละตะกลาม

ตะกละตะกลาม

คนที่ตะกละมักไม่เคยลิ้มรสดีของอาหารที่อยู่ตรงหน้า เขายัดๆ มันเข้าไปอย่างรวดเร็วโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอาหารนั้นรสดีหรือไม่ , ใหม่สดหรือไม่ อย่างไร ผลที่ได้คือ นอกจากอิ่มจนอ้วก จนไม่เหลือส่วนดีอันใดอยู่ในร่างกายเลย  เขาไม่สามารถแยกแยะระหว่างอาหารรสเลิศกับเศษอาหารจากขยะได้ เพราะเขาได้แต่ยัดๆ    ๆๆ มันเข้าปากอย่างรวดเร็วจนไม่ลืมหูลืมตา คนโลภก็เป็นเช่นนั้นแหละ พวกเขาไม่มีความสามารถในการแยกแยะสิ่งดี ออกจากสิ่งชั่ว และไม่สนใจว่าจะด้วยวิธีการใด , ที่มาเป็นอย่างไร , กับใคร แต่ที่แน่ๆ ขอให้กอบโกยได้เป็นพอ แม้เขาอ้วกแตกหรือสำรอกออกมา ก็ไม่ทำให้สำนึกขึ้นมาได้สักน้อยนิด เพราะความโลภนั้นไม่สามารถหยุดยั้งปาก (ที่อ้าขึ้น) ให้สัมพันธ์กับกระเพาะ(ที่อิ่ม) ได้ พระเจ้าให้เรามีใจหิวกระหายหาพระองค์ เพื่อเราจะสามารถกินจนอิ่ม ได้รับจนพอ แบบซึมซับและรับรู้สิ่งดีอย่างเต็มที่ ดังนั้นพระองค์จึงมีเวลาแต่ละสิ่งสำหรับเราเสมอๆ ไม่เร่งรีบจนเกินไป มองดูสิ่งรอบตัวอย่างค่อยเป็นค่อยไป  ค่อยๆ รับรู้ทางของพระองค์  ดื่มด่ำจนกว่าจะเต็มอิ่ม ก้าวทีละก้าว อย่างสัตย์ซื่อและเที่ยงตรงต่อพระองค์ ตนเอง และผู้อื่น เหตุนี้เองผู้ที่หิวและกระหายจึงได้ลิ้มรสแห่งความชื่นบาน เห็นถึงความสวยงามของสิ่งต่างๆ ผ่านพระหัตถ์พระเจ้า เรียนรู้ที่จะซึมซับเพื่อเติบโตและเข้าใจ มองเห็นพระพรที่จะเกิดขึ้นตามมา อาหารรสเลิศจะต้องใช้เวลาในการปรุง เพื่อให้เกิดความสมดุลย์ทั้งรสชาติ คุณค่าทางโภชนาการ ความสะอาด และความสวยงาม ในขณะที่เมื่อเราได้ลิ้มรสก็จะค้นพบความแตกต่าง… ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องรีบเร่งเพื่อทำให้ตนเองอิ่ม… Read More »